Vanochtend bracht ik mijn zoontje naar school zoals ik dat elke maandag doe. Dat is een van de voordelen van thuis werken dat tegenwoordig gelukkig kan. We waren een beetje aan de late kant. Opstaan is al niet mijn kernkwaliteit, zeker niet op maandag en dan is het vandaag ook nog eens Blue Monday, wat dat dan ook zijn mag.
Anyway, we kwamen dus laat aan op school. Hij zit in groep twee, wat inhoudt dat de ouders nog mee naar binnen gaan om hun kroost veilig af te zetten. Conform de gebruikelijke rituelen worden de kleinsten geholpen met het ophangen van hun jassen, worden de pauzehapjes inclusief drinkbekers meegegeven en worden de laatste knuffels uitgewisseld. Meestal vergezeld van de nodige lieve woordjes.
Ineens viel me iets op: ik deed mijn ogen even dicht en hoorde hoe de ukkies in allerlei verschillende talen schijnbaar liefelijk werden toegesproken. Ik herkende het Engels, Pools en Nederlands, maar meende nog twee -mij niet bekende- talen te kunnen onderscheiden. Heel even waande ik me op Schiphol op een zonnige dag. Niks geen kou en wind, niks geen haast om de dagopening op het werk nog te halen.
Die ene minuut voelde het alsof ik op het punt stond af te reizen voor een week strand, drank en lekker eten. Zo kort als het was, het was puur genieten. Toen ik mijn ogen weer open deed, stond mijn oogappel al klaar voor een kroel en een kus.
Met een hernieuwde energie liep ik terug naar mijn auto en nam ik mij voor voortaan laat te zijn op maandagen om dat fijne gevoel opnieuw te ervaren. Het was dan wel heel kort, een soort equivalent van een power nap, maar ik was heel even op vakantie. In eigen land.